Sing sweet bird

Gisteren was Peter van GerJanne jarig. Met een zak vogelvoer in een opbergdoos en wat vogelbier kwamen we bij hem aan. Bovenstaand kaartje had ik erbij. Gemaakt in mijn vakantie in Cochem. Het is een bijna kant een klaartje waar ik mijn eigen draai aan heb gegeven. Het is niet een echt "Peter" kaartje, maar het paste zo mooi bij alles, en ik moest zo lachen in mijzelf toen ik dit kaartje en tekst zag, dat ik niet anders kon dan dit erbij te doen. 

Hoe het zover kwam is een heel verhaal. Aangezien ik het leuk vind om verhalen te schrijven heb ik  onderstaand verhaal geschreven. Op mijn to do lijst staat dat ik een boek wil uitbrengen. De teksten heb ik al klaar, nu nog sorteren, zo nodig herschrijven en iemand vinden die het na wil kijken. 

Dus als jullie iemand weten die mij hiermee kan helpen.......….

Vogel les van Buurman

Opgegroeid op het platteland was onze droom een boerderijtje te kopen. 35 jaar geleden vonden wij wat, of eigenlijk was het Wim die het tegenkwam. Op een zondag reden wij er langs. Mijn eerste reactie was dat ik daar niet wilde wonen. Dit omdat het er vreselijk uitzag. Een dikke laag modder overal rondom,oud met scheve muren, daar wilde ik niet zitten. Wim wist mij te overtuigen en op een veiling kochten wij de boerderij. Hoe dat ging is al een verhaal op zich.

Aan de andere kant  van de weg was een schuurtje dat er ook bij hoorde. 

We konden dat schuurtje niet kopen, en iemand anders kocht het. 

Een 20 jaar geleden kocht Buurman het. Buurman was een man van tegen de 70, woonde in het dorp en had in een weitje bij zijn huis wat dieren. Hij was de koning te rijk toen hij 100 meter verderop van zijn schuur, een gedeelte van de boerderij kon huren. Hij verkocht zijn huis en werd  snel opgenomen in onze buurt.

Buurman knapte de schuur op, had er zijn paardjes en andere dieren. Op de zolder kwam het hooi te liggen van een stukje grond wat hij ook had. Regelmatig maakte hij met zijn paard en wagen een ritje in de buurt waar hij enorm van genoot. Hielp anderen met lassen wat hij goed kon.

In zijn schuur had Buurman ook een ruimte gemaakt waar hij kon zitten voor een kop koffie en om er zijn krantje te lezen. Met uitzicht op de weg zag hij alles wat er buiten gebeurde. 

Wij vonden dat niet erg, als er wat was dan kwam hij het melden. We noemden hem gekscherend dat hij de waakhond van de buurt is. 

Hij was er altijd, voerde de kippen, liet de hond uit als wij met vakantie waren.

Doordat hij daar zo veel was en ook wat hooi en andere spulletjes verkocht, had hij veel aanloop. Regelmatig kwamen andere (oudere) mannen uit de buurt om een kop koffie te drinken. Ze zeggen dat vrouwen kunnen kletsen, nou zij kunnen er ook wat van hoor. Voor nieuwtjes moet je dus bij Buurman zijn, dan hoor je nog eens wat.

In zijn koffie kamer heeft Buurman ook een volière met allemaal vogels, ook fokte hij er mee. Toen onze kat nog leefde hield hij angstvallig de kat in de gaten omdat hij heel graag vogeltjes lustte. 

Onze kat is er niet meer en daarom kocht Wim vorig jaar een kanarie van hem. Met zanggarantie, gelukkig maar want na een paar weken hield de vogel op met fluiten. Wim ruilde hem om en we genoten een tijd lang van de vogel. De vogel kwam is de rui en stopte met zingen.

Buurman, nu 88, maakte plannen voor een nieuwe schuur en van de winter werden de eerste voorbereidingen getroffen. 

Afgelopen voorjaar bleek Buurman ernstig ziek te zijn. De plannen voor de nieuwe schuur gingen verder. Buurman krabbelde  enigszins op, en dagelijks is hij in zijn overall bij zijn schuur te vinden. 

Ach zei hij "laat mij maar gewoon mijn gang gaan. Als ik niets meer doe ga ik toch maar prakkiseren".

De schuur moest afgebroken worden. Buurman deed wat dieren weg, hooi en zijn vogels konden in een schuur van andere buren. 

We gingen op vakantie en wilden Buurman niet vragen of hij onze kippen wilde verzorgen. Wel ging de vogel met kooi en al naar hem toe. Voer hoefde niet mee, hij had zijn eigen voer.

Als we een week later terugkomen komt Buurman gelijk naar ons toe. Hij moet even ernstig met ons praten. Wij dachten wat is er toch aan de hand? 

In onze vakantie was de schuur helemaal afgebroken, en toen had hij een probleem. Waar moest hij met zijn tafel, stoelen en koelkast naar toe? Hoe kon hij dan koffiedrinken en zijn krantje lezen? 

Buurman had bedacht dat hij dat wel bij ons in de open kapschuur kon zetten. Dan had hij zijn plekje en kon alles goed bekijken wat er aan de overkant gebeurde. Zijn plan stuitte op bezwaren van iemand die hem hielp, maar hij dacht ik doe het en als ze het niet willen ga ik wel weer weg.

Zoiets kun je niet weigeren, dat doe je dat gewoon. Als je dat toch nog voor iemand kan doen?

En zo zit Buurman al de hele zomer bij ons in de schuur. We maken er grapjes over dat hij de schuur gekraakt heeft. We zetten een tuinstoel met kussen en parasol voor hem klaar als hij op zijn fietsje aan de kant van de weg naar de bouw zit te kijken. 

De grootste verrassing kwam toe we na de vakantie onze vogel weer ophaalde. Hij begon weer te fluiten! We vroegen ons af wat Buurman de vogel toch gegeven had dat hij weer kon fluiten.

De oplossing lag aan het voer zei Buurman. Hij kreeg van ons te luxe voer, en omdat ze in een klein kooitje zitten hebben ze niet zoveel beweging en ze worden dan te dik en gaan dan niet meer fluiten.

Wim heeft toen maar heel snel ander voer gehaald bij Buurman zijn voeradres.

En wij? Wij genieten van Buurman op ons erf en onze fluitende vogel.

Nelleke 

Het verhaal gaat verder.

Vorig jaar zei GerJanne toen ze de vogel zag, dat Peter ook graag een kanarie wilde. 

Ik vertelde dat hij gekocht was bij Buurman en dat hij daar gerust naar toe kon voor een kanarie. En dat gebeurde.

Vorige week zei GerJanne toe ik bij haar was dat de vogel zo in de rui was en niet meer zong. 

Het kwartje viel gelijk. "Wat voor voer geven jullie?" voeg ik. Luxe voer?

Ja zegt ze die groene dingetjes pikt hij er als eerste uit...…

Nu begrijpen jullie ook waarom wij met dit cadeau naar Peter gingen en dat dit kaartje er toch echt bij moest....

Het originele kaartje.
Een lang verhaal, morgen maak ik het niet zo lang.
Groet, Nelleke