Bijzonder verhaal

Eerst begin ik met het kaartje, daarna een bijzonder verhaal wat we gisteravond mee maakten.

Een grappig kaartje vraagt men bij 52 weeks to Christmas. Ik zocht wat oude afbeeldingen van kaarten en kwam deze en nog wat anderen tegen. Deze is echt heel oud wel meer dan 25 jaar.  Ook wilde ik restjes papier gebruiken. Het blokje van MD had nog 1 heel velletje, dat heb ik voor een ander een kaart gebruikt. Dus ik kan nu zeggen dat het resten papier zijn. Ook gebruikte ik een kleur kaart die er al lang lag, al die kleuren kaarten wil ik niet meer, dat blijft vaak liggen, al kan ik ze natuurlijk ook gebruiken om te matten. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan want ik had alles op de kop geplakt. :-) Eenmaal bezig had ik de schik van kaarten maken er even helemaal af. Ik heb er wel 4 gemaakt of dit ook helemaal mijn ding nog is? Het komt misschien ook wel dat ik in de opruimmodus zit en dat je veel overhoop haalt, uitzoekt en weg doet.

De anderen laat ik nog wel zien.

Challenges:

52 weeks to Christmas: grappige kaart

ABC Christmas: jingle bells

Annekes srapfun: gebruik restjes kaarten.

Christmas at sweet: alles mag

Gisteravond een bijzondere herdenking en onthulling van een gedenksteen voor Maurice Willis Collins, een van onze Canadese bevrijders. Hij is op 8 april 1945 door een Duitse sluipschutter neergeschoten ter hoogte van de boerderij van mijn ouders in Holten en later aan zijn verwondingen overleden. Hij is maar 24 jaar oud geworden. Een aantal familieleden hebben zijn tocht vanaf Normandië naar Holten opnieuw gemaakt een paar per fiets en anderen per auto. Mijn vader, Gerhard Kolkman en buurman Albert Kolkman, die beiden hun hele leven hier wonen, mochten de gedenksteen onthullen. Indrukwekkend om mee te maken en het verhaal achter een van onze bevrijders te horen in het bijzijn van zijn familieleden. Buurman was ooggetuige geweest, en mijn vader die toen nog iets verder op woonde vertelde gisteravond dat hij die nacht in de schuilkelder had gezeten met zijn familie en dat de soldaten in zijn huis zaten. Hij vertelde dat er op deze plek, waar we nu waren, nog harder is gevochten. Verhalen die we nog nooit gehoord hadden. Het is net of er nu meer verhalen loskomen, we hoorden pasgeleden dat toen de oorlog voorbij was er een Duitser bij mijn opa en oma kwam en om eten vroeg. Mijn opa stuurde hem weg, mijn oma ging hem achterna en gaf hem wat eten. "Hij is ook een mens" had ze gezegd. Ik heb haar nooit gekend, maar ik ben trots op haar dat ze dit gedaan heeft. Anno 1945, als vrouw voor je mening uitkomen en het ook doen.
Op de eerste foto onthult mijn vader met de buurman de gedenksteen. (met de donkere jas)

Hier staan de fietsers die vanuit Normandië naar Holten hebben gefietst. De middelste vrouw is een Canadees familielid die met Holtense sporters deze tocht gefietst hebben. Achter hen staan nog meer familieleden uit Canada, die hebben de tocht per auto gemaakt. Ze kwamen  gearmd aanfietsen, een indrukwekkend moment.

Het bijzondere is, dat 2 jaar geleden een groep Holtenaren naar aanleiding van de 70e bevrijdingsdag deze tocht in 2 dagen in estafette lopend en fietsend hebben afgelegd. Op deze manier hebben ze het bevrijdingsvuur van Normandië naar Holten gebracht. Er werd toen stilgestaan en aandacht geschonken aan Maurice. Dit hoorde familie in Canada en is gaan zoeken op internet en is er contact gezocht. Wat info via hun site: The black watch trail

De gedenksteen. Na 72 jaar staat deze nu bij de tuin van mijn ouders en aan dit moment zal ik vanavond denken tijdens de herdenking van vanavond. Zo lang geleden, maar een geweldig teken dat we deze oorlog niet moeten vergeten. En aan mijn oma, omdat ze deed wat haar hart haar ingaf.
Nelleke